Yerden manzaralar, düştüğün yerden.

Bugün düştüm. Evimin tam çıkışında. Onca insanın da tam gözünün önünde. Önce ellerim, sonra dizlerim yere sertçe çarparak düştüm hem de.

Yerle buluştuktan bir iki saniye sonra ayağa kalktığımda içimde sadece haykırma istediği vardı. Düştükten, takıldıktan sonra salaklığına dakikalarca gülen ben, bu sefer yumruklarımı sıktım. İçimdeki haykırma istediğini bastırmak için yaptım bunu. Haykırsam ne söylerdim acaba? Belki “o kadar kolay vazgeçeceğimi mi sandın” diyebilirdim. Başına ve sonuna bir iki çığlık da eklerdim.

Bazı günler bekledikleriniz tam elinize geçtiğini düşündüğünüz anda, dönüp naniği çeker. İşte tam da o günlerde hayatınızın geri kalanını nasıl geçireceğinizi belirleyen iki çıkış yolu belirir önünüzde. Birinde çözümler kabullenmeyle başlar. Biraz göz yaşı, güveninizden koparılan kocaman bir parçayla sizden geriye kalanı kabul eder, sızlanmalarınızın ardından devam edersiniz. Sorun bir süre rafa kaldırılmıştır. Şanslıysanız yakın zamanda, seçenekleriniz karşınızda tekrar belirir. Kim bilir, belki yine düşmüşsünüzdür.

İkinci yol çığlık çığlığadır. Dışardan sessizliğin hüküm sürdüğü, ruhunuzun çığlık çığlığa olduğu bir yol düşünün. Kabullenemezsiniz. Nasıl, neden soruları o kadar sorulur, derinlere o kadar inilir ki kendiniz sandığınız kabuğu derinizi soyarcağına parçalarsınız. Sertleşirsiniz. Güçlenmek bunun neresidir bilemem. Ama denersiniz, bir daha, bir daha, bir daha.. Şanslıysanız ulaşırsınız. Şanslıysanız yakın zamanda, seçenekleriniz karşınızda tekrar belirir. Kim bilir, belki yine düşmüşsünüzdür.

Dedim ya ben bugün düştüm. Sol elimde izini bırakacak bir düşüştü. Bir kaç saniye sonra kalktım, ellerimi sıkı sıkı yumruk yapıp koşarcasına yürüdüm. Durduğumda olduğum yerde çimlere bıraktım kendimi. En sevdiğim çim kokusu kapladı etrafımı. Sonbaharın en sevdiğim renklerinin arasından şekillerini yorumlamaya çalıştığım bulutlar belirdi gözümün önünde. Ve her şey sessizleştiğinde kendime sordum. “Şimdi sen hangi yola gideceksin?” diye.. 

01.10.