Kapat gözlerini, etraf zaten karanlık..

Gün ışırken gözlerini açıyorsun. Uyuyalı çok olmamış gibi. Düşünmeden kalkıyorsun, kıyafetlerini giyiyorsun. Bir önceki günden kalan yorgunluk omuzlarında. Yürümek, hele ki derin nefes alarak yürümek her geçen gün zorlaşıyor. Odadan çıkar çıkmaz çocuğunla karşılaşmışsın. Dün eve girerken kararmış yüzüne yanaşmaya korkan çocuğun, şimdi sana bakıyor. Yeni uyanmışlığın mamurluğu üstünde, elinde oyuncağı, ayakları çıplak. Yanaşıp, yanağını okşuyorsun. Ellerinin sertliği yüzünü buruşuyor ama uzaklaşmıyor senden. Ayakların diyorsun, hadi çoraplarını giy, üşürsün.

Evinden çıkıyor, tanımadığın yüzlerce insanla birlikte karanlığa gömülüyorsun. Yüzler yok ki içeride. Kısık ışık ve sesler var. Karanlığa gömülür gömülmez hava ağırlaşıyor. Bir anlığına yavaşlıyor belki adımların, ama durmuyorsun, aklına yine çocuğun geliyor. Gülüyor yüzü, elinde ekmeği. O ekmeği sen verdin ya, karanlıkta senin de yüzün gülüyor. Omuzlarındaki ağrılara, ciğerindeki sıkışmaya aldırmadan saatlerce çalışmaya başlıyorsun.

Boğuk ama yoğun o ses geldiğinde ne kadar zamandır kazmanı taşlara vurduğunu hatırlamıyorsun. Ardından ayakta durmanı zorlaştıran bir sarsıntı.

Hava zaten ağır, kalkan toz ile iyice ağırlaşıyor. Düşünmeden ağzını, yüzünü kapamaya çalışıyorsun.

Gözlerin yanıyor, karanlıkta bilmiyorsun kapatmış mısın gözlerini, yoksa hala açık mı..  

Çığlık değil duydukların, ahlarını duyuyorsun iş arkadaşlarının, mezar arkadaşlarının.. İş için ön ayak olduğun bir arkadaşın aklına geliyor. Üç çocuğu vardı onun. Sen ona sana iş buldum dediğinde ellerine kapanıp “Allah razı olsun” demişti sana. Merak ediyorsun onu ve içinden umarım burada değildir diyorsun. Bilmiyorsun yanındakiler kim. Karanlık etraf..

Daha da ağırlaşıyor sırtındaki yük.. Sesleri duymak bile ümit veriyor ama gittikçe azalıyorlar.. Ümidin azalıyor..

Daha da ağır geliyor nefesin.. Omzundaki yük dayanılmaz..  

Duruyor sesler, artık hiç ses yok..

Açıkmış meğersem gözlerin.. Nefese ihtiyacın olmadığında kapıyorsun. Gözlerinin önüne çocuğun geliyor. Her gün girdiğin karanlıkta hiç görmediğin kadar parlak bir ışık etrafında çocuğunun. Yüzü öyle güzel gülüyor ki, elinde yine bir parça ekmeği.. Senin verdiğin..

Sana koşuyor, seni sarıyor ışığıyla..

Sen terk ediyorsun bizi, seni hiç tanımayan milyonları.. 

Bizi bıraktığın yerde ben utanıyorum.. Bir yanda bulutların arasındaki binalarımız, yerin altından geçen tünellerimizle övünürken, diğer yanda yaşananları 1900'lü yıllardaki kazalarla karşılaştırıp, seni "olağan bir iş kazası" adı altında gömenler olduğu için utanıyorum.. Bunun önüne geçebilecekken, 282 insanı, onların ailesini kurtarabilecekken, belki iki kuruş karşılığında yapmayanların ülkemizde nefes aldığı için utanıyorum. Hala televizyonlara çıkıp uyduruk bir kağıt parçası elinde "raporların hepsi temiz", önergeler eften püften diyenlerin yüzlerinin kızarmamasına şaşırmadığım için, bunca acının içinde bir de senin ailene el kaldıranlara dur diyen olmadığı için  utanıyorum.. 

Çok üzgünüm be kardeşim, affet bizi... 

Başımız sağolsun...