Kendi Yolumda!

Çok değiştim. İtiraf ediyorum evet.. Son yıllarda belki de hiç tahmin etmeyeceğim kadar değiştim. 

Ülniversitedeki halim geliyor son zamanlarda hep aklıma. Bir kaç arkadaşından asla ayrılmayan, dünyaları bu bir kaç insan sanan biriydim. Hiç ihtiyaç duymadım başkasına. Onlar her zaman yetti. 

İş hayatı başladı. Yalnız yaşadığım şehrimde hemen aile dedim o insanlara. Dostlarım oldular.

Sonra çalıştığım iş yeri, ikinci ailem dediğim insanlar aslında o kadar da ailem olmadıklarını gösterdiler.

Dostlar.. Onlar sadece “dostları” olmamı istediklerini açıkça belirttiler. Onların suçu yoktu, benim beklentim çoktu. 

Ve bir anda, kendimi hiç tanımadığım insanlar arasında buldum. Şu an düşündüğümde gayet saçma gelen bin tane şey yaptım aralarında. İşin garip yanı her hareketimden sonra “biraz düşün, sonra sana o kadar da abartılacak bir şey değilmiş gibi gelecek” diyebilecek kadar tanıdılar beni. Ya da belki sadece iyi niyetlerinden beni sakinleştirmek istediler. Çok asabi, çok aceleci, çok dediğim dediktim. Bakış açınızı değiştirdiğinizde, etrafınızdaki her şey değişiyor aslında. Şimdi iş bir eğlence, arkada buluşması, patron her hareketine katlanmanız gereken bir aile babası değil, sadece insanlığına güvenebileceğiniz bir akıl hocası..

Arada aşk benzeri hisler de geldi.. Geldikleri kadar da hızlıca geçtiler. Ama en güzeli, o hislerin arasından geçerken aslında ne istediğimi tam olarak öğrenmiş oldum. Şimdi yanlış insanların yanından geçerken sadece gülümsüyorum. Olmayacaklarını, kapılmayacağımı çok iyi biliyorum.

Evime bakıyorum. Yıllardır kaldığım evimde bazen durup duruken ilk kez oturuyor gibi hissedip, “sen ne ara bu kadar büyüdün yahu” diyorum kendime.. Evim, arabam, işim, sevdiklerim, düzenim.. Ama en önemlisi “ben” oldum.. Çok üzüldüğüm, kırıldığım, güldüğüm, ağladığım, alay ettiğim, alay edildiğim, gezdiğim gördüğüm o her dakikanın sonunda “ben” oldum.. Ve itiraf etmeliyimki, olduğum insandan, hayatımdan belki de hiç bu kadar memnun olmamıştım.

Nerden mi geliyor bunlar? Tabii ki çok sevdiğim bir insanın bana sürekli dinlettiği şarkıdan.. İkimiz çok uzaklardan eşlik ediyoruz birbirimize.. En çok da bağıra bağıra “kendi yolumla” diyoruz..

Hata yapabiliriz, üzülebiliriz, kaybedebiliriz ama bunların hiç biri bizim hayatımızı yaşamamıza engel olamaz. Dışarda gülümsememizi bekleyen milyonlarca insan, üstünden gelmemiz gereken bir o kadar da zorluk var. İnsanlar gidebilir, siz tökezleyebilirsiniz, hata yapabilir, üzülebilirsiniz. Ama her zaman size özel açılmış o yolu hak ettiği şekilde yaşamalısınız. Kendi yolunuzda, siz herkesden farklı olmalısınız..

Bir de Cuma dansı nedir bilir misiniz? Haftasonunuz iyi geçsin istiyorsanız Cuma'ya bu dansla başlıyorsunuz.. Bir de play'e basıyorsunuz ;)) 

Bırak tutma beni

Kaybetsem de üzülmem asla,

Ne boş kaygıların

Korkma bana hiçbir şey olmaz

Yanlış doğru gibi

Eksik kalan bir kaç satırsa

Ve ben, böyleyim kendi yolumda,

Hayat benim her

Anımı yaşadıkça sevesim var,

Aldırmam hiç yağmurlara

Benim güzel hatalarım var,

Biran bile vazgeçmedim

Kendi yolumdan!

Çok mutlu bir haftasonu olsun.. Huzurlu, eğlenceli ama önemlisi bol bol anı dolu..