Anlatılacak o kadar çok, bir o kadar da az..

(önce play!)

Bir yerin kokusunda kaybolmak nasıldır bilir misiniz? Siz adım atar atmaz koku sizi alır, olduğunuz zamandan, olduğunuz insandan uzaklaştırır. Çok eskilerde bıraktığınız insanın bedeninde yaşadıklarınızı hüzünle, özlemle, bazen utanarak bolca gülümseyerek izlerken kaybolursunuz.

Peki aşağıya, sokağa, baktığınızda merak, yukarıya, yıldızlara baktığınızda içinizin umut dolması nasıl bir histir onu bilir misiniz? En kötü gün dediğinizin sadece yıldızlarla göz göze gelmenizle düzeleceğine inanmanın..

Eskiden kendimi kaybolmuş hissettiğimde gökyüzüne bakıp en parlayan yıldıza dert yanardım. Hiç bir huyumu kaybetmedim. Sadece daha az tutuyorum yıldızları. Biliyorum, çok yoğunlar ve ben zamanında yeteri kadar meşgul ettim onları.

Bir tek yerde yaşadım ben bunları ve zaten her şeyin hep burada yaşanmasını istedim. Yanlış anlaşılmasın. Dünyayı gezme hevesinden vazgeçmedim, hem de sadece bir sırt çantasıyla. Ama aşkların, doğumların, hatta ölümlerin yaşanması gereken yerin hep bir yer olmasını diledim.. Başkaları buraya bakıp sahilli olan ufak bir kasaba görebilir. Benim için kalbimin ritmini değiştiren tek yer burası.. Buranın hissettirdiklerini hiç bir yerde hissetmedim ben..

Küçükken, nerede ölürsem öleyim, ruhumun hemen gözümün önündeki kayalıkların arasından sıyrılıp, denizle buluşacağına inanırdım. Dalgalarıyla meşhur Karadeniz beni kıramayıp dümdüz olacak, rahatlıkla buyur edecekti en derinlerdeki cennetine. O sırada kumsalda, ufak ufak ışıkların arasında tüm sevdiklerime 30’lu yaşlarımdaki halim bakıyor olacaktı, gülümseyecek ve görüşürüz der gibi el sallayacaktı sevdiklerine.. Tüm sevdiklerim benim cennetime, ben giderken ayak basacaktı.

Evet o yerdeyim. Yukarıdaki yıldızlara bakıp umutlanıyorum, dalga seslerinde sakinleşiyorum.. Yanımda olmalarını istediğim o kadar insan var ki..  Ne yazık ki hepsi şu an çok uzaktalar. Başka şehirlerde, başka ülkelerde.. Bu yalnızlığın içinde hayallerimle kendime kaleler yapıyorum. Hatta şatolar.. İçlerinde gülümseyerek geziniyorum, huzurla kendimi balkonuna atıp denizden rüzgarla gelen o mis gibi kokuyu ciğerlerime çekiyorum..

Mutlu olmak için çok şeye ihtiyacının olmaması güzel şey.. Hayallerim ve ümitlerim.. Hepsi cebimde. Arada elime alıp kalbime götürüyorum, gerçek olmaları ve yıllar yıllar sonra aynı yerde denize bakarken bu günleri hatırlayıp şimdiki umutlu halimi haklı çıkarırcasına “oldular” diyebilmek için sabırsızlanıyorum..

Hiç olmadığım kadar yalnızım.. Ama huzurluyum, umutluyum ..

Ve evet mutluyum da.. Gelin.. Siz de benimle aynı denize bakın.. Aynı huzuru hissetmeniz dileğiyle.. 

Buket